Szczaw urośnie w ogródku! Jest łatwy w uprawie i wieloletni. Sprawdź, jak uprawiać szczaw na zupę i nie tylko

Szczaw ma sporo gatunków, a wiele z nich rośnie w Polsce dziko. Można go spotkać na łąkach i różnych nieużytkach, nawet przy drogach. Jadalny jest przede wszystkim szczaw zwyczajny (a także szczaw tarczolistny), który można też uprawiać w ogrodach. Warto to robić, bo roślina jest łatwa w uprawie i wieloletnia. Natomiast zbierając dziki szczaw, pamiętajmy, by pozyskiwać go z miejsc niezanieczyszczonych, z dala od dróg. Warto też zwrócić uwagę na to, że wiele łąk, które wydają się „bezpańskie”, jednak ma właściciela i nie powinniśmy ich eksploatować bez ich zgody. Ponadto trzeba uważać na szczaw polny, który również rośnie dziko, a jest uważany za trujący ze względu na wysoką zawartość kwasu szczawiowego. Można go odróżnić o jadalnych szczawiów po tzw. łatkach, czyli „wyrostkach” u nasady liścia.

Szczaw zwyczajny, który najczęściej uprawia się w ogrodach, należy do roślin niezbyt wymagających. Jednak, żeby dobrze rósł, trzeba mu zapewnić:

• miejsce słoneczne lub w lekkim cieniu,
• żyzną ziemię, najlepiej o przynajmniej lekko kwaśnym odczynie.

Sprawdź: W ogrodzie brakuje słońca? Nie musisz rezygnować z upraw. 13 warzyw, które poradzą sobie na cienistej grządce

W uprawie szczawiu ważne jest podlewanie. Ta roślina lubi wilgotne podłoże, na suchym źle rośnie. Ponadto niedostatek wody wpływa na smak liści. Dlatego szczaw trzeba podlewać lub uprawiać go w miejscach, gdzie gleba jest wilgotna.
Trzeba również pamiętać o usuwaniu pędów kwiatowych, które pojawiają się wczesnym latem. Dzięki temu roślina dłużej będzie dostarczać smacznych liści. Szczaw zwyczajny nie wymaga intensywnego nawożenia, ale można go zasilać kompostem lub suszonym obornikiem.

Szczaw sieje się prosto do gruntu w dwóch terminach:

• od końca marca do początku maja
• w sierpniu.

Z siewu wiosennego doczekamy się liści jeszcze w tym roku, natomiast gdy posiejemy go latem, plony zaczniemy zbierać wiosną i będziemy mogli to robić praktycznie przez cały sezon.

Szczaw zwyczajny jest rośliną wieloletnią i odporną na mróz, ale po kilku latach może rosnąć słabiej i dawać mniej smaczne liście. Dlatego co kilka lat (około czterech) warto go odmłodzić. Polega to na tym, że kępy szczawiu wykopuje się, dzieli i sadzi, najlepiej w nowym miejscu. Przy okazji rozmnożymy roślinę. Szczaw dzieli się wiosną oraz w sierpniu.

Szczaw jest przede wszystkim podstawą zupy szczawiowej. Można go też dodawać do innych potraw oraz sałatek i koktajli. Kwaskowy smak liści zachowamy na dłużej, zaprawiając go w słoikach. Jest to bardzo łatwe – polecamy przepis na szczaw w słoiku.

Szczaw należy do warzyw, które mają mało kalorii, za to sporo witamin i minerałów. Jak pisze Agata Siemiaszko w portalu stronazdrowia.pl:

Dzięki zawartości błonnika pokarmowego szczaw może wspomagać funkcjonowanie układu pokarmowego. Roślina ta jest źródłem garbników, które wykazują działanie ściągające na błonę śluzową jelit, a dzięki temu skutecznie zmniejszają biegunki. Natomiast napar z liści szczawiu polecany jest jako naturalny środek pobudzający apetyt.

Trzeba jednak pamiętać o tym, że:

Szczaw zawiera znaczne ilości kwasu szczawiowego (270 mg/100 g), który spożywany w nadmiarze może powodować zaburzenia pracy nerek, problemy z sercem, a także zwiększać ryzyko rozwoju osteoporozy. (…) Czy to oznacza, że szczaw jest niezdrowy? Zdecydowanie nie! Spożywanie umiarkowanych ilości tej rośliny nie wpłynie negatywnie na funkcjonowanie organizmu. Sugeruje się, że dzienna bezpieczna dawka szczawianów nie powinna przekraczać 250 mg, co odpowiada ok. 90 g szczawiu – czytamy dalej na stroniezrowia.pl

Z jedzenia szczawiu powinny jedynie zrezygnować osoby cierpiące na dnę moczanową (podagrę), a także reumatyzm, osteoporozę, choroby nerek oraz alergię na szczaw.